| 1 |
De honger is zwáár gaan wegen
in het land.
| |
| 2 |
Het geschiedt:
als ze aan het eind zijn met het eten
van het koopkoren
dat met hen is gekomen uit Egypte,-
zegt hun vader tot hen:
keert terug, koopt voor ons wat te eten!
| |
| 3 |
Dan zegt Juda tot hem:
overtuigend, zegt hij,
heeft die man ons betuigd
en gezegd:
jullie zien mijn aanschijn niet
zonder je broeder bij je!-
| |
| 4 |
als ú onze broeder met ons meezendt
dalen we af
en kopen we voor u eten;
| |
| 5 |
en als ú hem níet meezendt, dalen we niet af;
want de man
heeft gezegd tot ons:
jullie zien mijn aanschijn niet
zonder je broeder bij je!
| |
| 6 |
Dan zegt Israël:
waarom hebben jullie mij het kwaad gedaan
om aan de man te melden
dat je nóg een broer hebt?
| |
| 7 |
Ze zeggen:
gevraagd en nog eens gevraagd
heeft de man!–
naar ons en ons geboortehuis,
door te zeggen:
leeft jullie vader nog?,
hebben jullie een broer?,
en wij hebben het hem gemeld,
omdat zijn mond het zo woordelijk vroeg;
wisten wij, kónden wij weten,
dat hij zou zeggen:
laat afdalen jullie broeder?
| |
| 8 |
Dan zegt Juda tot Israël, zijn vader:
zend de jongen met míj mee
en wij staan op en gaan,
en léven zullen we en niet sterven,
én wij, én u, én ons kroost!-
| |
| 9 |
ík sta voor hem borg,
uit mijn hand kunt u hem opeisen;
als ik hem niet met hem bij u kom
en neerzet voor uw aanschijn,
dan heb ik een zonde aan u begaan,
ál de dagen.
| |
| 10 |
Want als we niet zo hadden getreuzeld,
waren we nu al
twee keer teruggekeerd!
| |
| 11 |
Dan zegt Israël, hun vader, tot hen:
als het zo staat,
dan moeten jullie dit doen:
neemt
van het loffelijkste van het land
mee in je spullen
en laat mee afdalen,
als broodgift voor de man:
wat balsem en wat honing,
wierook en mirre,
pistaches en amandelen!-
| |
| 12 |
in jullie hand moeten jullie zilver meenemen
voor twee keer;
het zilver dat is teruggelegd
in de mond van jullie ransels
moeten jullie eigenhandig doen terugkeren;
misschien was dat een vergissing;
| |
| 13 |
en jullie broeder… – neemt hem,
staat op en keert naar de man terug!-
| |
| 14 |
God Overmachtig
geve jullie ontferming voor het aanschijn
van de man,
hij moge jullie je andere broeder loslaten,
én Benjamin;
maar wat mij betreft:
zoals ik kinderloos gewéést ben,
zal ik kinderloos wórden!
| |
| 15 |
Dan nemen de mannen deze broodgift mee;
in hun hand hebben ze tweemaal zilver
meegenomen, én Benjamin;
ze staan op en dalen af naar Egypte;
ze stellen zich op
voor het aanschijn van Jozef.
| |
| 16 |
Dan ziet Jozef bij hen
Benjamin!,
en zegt tot wie over zijn huis gaat:
laat de mannen naar het huis komen;
slacht wat geslacht moet worden
en bereid het,
want met míj
zullen de mannen vanmiddag eten!
| |
| 17 |
De man doet
zoals Jozef heeft gezegd;
de man laat de mannen
komen naar het huis van Jozef.
| |
| 18 |
Bevreesd worden de mannen,
omdat men ze heeft laten komen
naar het huis van Jozef!-
ze zeggen:
om reden van het zilver
dat aanvankelijk is teruggekeerd
in onze ransels
heeft hij ons hier laten komen!-
om ons te overrompelen en ons te overvallen
en ons als dienstknechten te nemen
en onze ezels ook!
| |
| 19 |
Ze treden nader tot de man
die gaat over het huis van Jozef;
ze spreken hem aan in de poort van het huis
| |
| 20 |
en zeggen: ik bid u mijn heer!,
wij zijn aanvankelijk afdalend afgedaald
om eten te kopen,
| |
| 21 |
en wat geschiedt:
toen wij aankwamen bij het nachtverblijf
en onze ransels openmaakten:
ziedaar, ieders zilver
in de mond van zijn ransel,
ons eigen zilver, in zijn volle gewicht!-
we brengen het nu eigenhandig terug;
| |
| 22 |
en ander zilver hebben we in onze hand
mee doen afdalen
om eten te kopen;
we weten niet
wie ons zilver in onze ransels heeft gestopt!
| |
| 23 |
Maar hij zegt: vrede met u!, vreest niet!,
uw God en de God van uw vader
heeft u een schat in uw ransels gegeven,-
uw zilver is bij mij binnengekomen!
En hij brengt tot hen naar buiten: Simeon!
| |
| 24 |
Dan laat de man de mannen binnenkomen
in het huis van Jozef;
hij geeft water zodat zij
hun voeten kunnen wassen,
en hij geeft voer voor hun ezels.
| |
| 25 |
Zij maken de broodgift gereed
voor de aankomst van Jozef in de middag;
want ze hebben gehoord
dat ze dáár het brood zullen eten.
| |
| 26 |
Dan komt Jozef bij het huis aan
en zij komen tot hem met de broodgift
die in hun hand is
naar het huis;
ze buigen voor hem ter aarde.
| |
| 27 |
Hij vraagt hun naar de vrede
en zegt:
is het vrede voor jullie vader, die oud is
zoals jullie hebben gezegd?-
is hij nog in leven?
| |
| 28 |
Zij zeggen:
het is vrede voor uw dienaar,
voor onze vader,-
hij leeft nog!
Ze knielen en buigen.
| |
| 29 |
Hij heft zijn ogen op
en ziet
Benjamin, zijn broer,
de zoon van zijn moeder,
en zegt:
is dit jullie broeder die de jongste is
zoals jullie tot mij hebt gezegd?-
en hij zegt:
God zij je genadig, mijn zoon!
| |
| 30 |
Dan haast Jozef zich weg,
want alles in hem is ontroerd jegens
zijn broer,
en hij zoekt een plek om te wenen;
hij weet in de binnenkamer te komen
en dáár weent.
| |