| 1 |
Het geschiedt
ná deze woorden
dat men tot Jozef zegt:
zie, uw vader is ziek;
dan neemt hij
zijn twee zonen met zich mee,
Manasse en Efraïm.
| |
| 2 |
Hij meldt het aan Jakob
en zegt:
zie, je zoon Jozef is tot je gekomen!
Israël maakt zich sterk
en gaat zitten op het bed.
| |
| 3 |
Dan zegt Jakob tot Jozef:
God Overmachtig
heeft zich aan mij laten zien
in Loez, in het land van Kanaän,
en heeft mij gezegend;
| |
| 4 |
hij zei tot mij:
zie, ik maak je vruchtbaar en overvloedig;
ik heb het jou gegeven een vergadering
van gemeenschappen te worden,
en ik heb dit land gegeven aan je zaad ná jou
als een vaste voet voor eeuwig;
| |
| 5 |
welnu,
je twee zonen, die aan jou zijn gebaard
in het land van Egypte,
vóórdat ik in Egypte bij je kwam:
van míj zijn die,
Efraïm en Manasse,-
als Ruben en Simeon zullen ze voor mij zijn;
| |
| 6 |
en de geboorten uit jou
die je ná hen zult doen baren,
zullen van jou zijn;
op naam van hun broeders
zullen zij worden genoemd
in hun erfdeel;
| |
| 7 |
en ik, toen ik aankwam uit Padan
is in mijn bijzijn Rachel gestorven
in het land van Kanaän, onderweg;
toen het nog maar
een klein stukje land was om
aan te komen in Efrata;
daar heb ik haar begraven,
aan de weg van Efrat,-
dat is Betlehem.
| |
| 8 |
Dan ziet Israël de zonen van Jozef aan;
hij zegt: wie zijn dat?
| |
| 9 |
Jozef zegt tot zijn vader:
mijn zonen zijn zij,
die God mij hier heeft gegeven.
En hij zegt:
haal* Letterlijk: neem. ze toch naar mij toe,
dan kan ik ze zegenen!
| |
| 10 |
De ogen van Israël
zijn zwaar geworden van ouderdom,
hij is niet meer bij machte te zien;
hij laat ze tot zich treden
en kust ze, en omarmt ze.
| |
| 11 |
Dan zegt Israël tot Jozef:
dat ik jouw aanschijn zou zien
had ik nooit gedacht,
en ziehier, God heeft mij ook
jouw zaad doen zien!
| |
| 12 |
Jozef laat ze van zijn knieën afgaan
en buigt zich neer, zijn neusgaten ter aarde.
| |
| 13 |
Dan neemt Jozef
hen tweeën vast,
Efraïm met zijn rechterhand,
dus links voor Israël,
en Manasse met zijn linker,
dus rechts voor Israël,
en laat ze tot hem treden.
| |
| 14 |
Israël strekt zijn rechterhand uit
en legt die op het hoofd van Efraïm,
en díe is de geringere!-
en zijn linker op het hoofd van Manasse;
hij heeft zijn handen gekruist,
want Manasse was de eersteling.
| |
| 15 |
Hij zegent Jozef en zegt:
God
voor wiens aanschijn
mijn vaderen hebben gewandeld,
Abraham en Isaak,
God die herder over mij is
sinds ik ben, tot op deze dag;
| |
| 16 |
de engel die mij heeft losgekocht
uit alle kwaad
zal ze zegenen,
de jongens;
door hén zal mijn naam worden genoemd,
en de naam van mijn vaderen Abraham
en Isaak;
en als vissen zo overvloedig zullen ze worden
in de schoot van het land!
| |
| 17 |
Als Jozef ziet
dat zijn vader zijn rechterhand legt
op het hoofd van Efraïm,
is dat kwaad in zijn ogen;
hij grijpt de hand van zijn vader
om die van Efraïms hoofd af te leggen
op het hoofd van Manasse.
| |
| 18 |
Jozef zegt tot zijn vader: niet zo, vader!,
want dit is de eersteling,
leg je rechter op zijn hoofd!
| |
| 19 |
Dat weigert zijn vader,-
hij zegt: ik weet het, mijn zoon, ik weet het,-
ook híj zal worden tot een gemeenschap,
ook hij zal groot worden;
niettemin
zal zijn kleinere broer groter worden dan hij;
en diens zaad zal worden:
de volheid van de volkeren!
| |
| 20 |
Hij zegent hen op die dag
door te zeggen:
met jóu
zal Israël zegenen, zeggende:
moge God je neerzetten
zoals Efraïm en Manasse!
Zo zet hij Efraïm
vóór het aanschijn van Manasse.
| |
| 21 |
Dan zegt Israël tot Jozef:
zie, ik ga sterven,
maar God zal met jullie zijn
en jullie doen terugkeren
naar het land van je vaderen;
| |
| 22 |
en ik,
ik heb jou één Sjechem,- bergrug,
méér gegeven
dan je broeders,-
die ik heb genomen
uit de hand van de Amoriet
met mijn zwaard en met mijn boog!
•
| |