Noach bouwt een altaar voor de Ene;
hij neemt
van al het reine vee
en van al het reine gevogelte een deel
en doet op het altaar opgangsgaven opgaan.

De Ene ruikt
de reuke die-tot-rust-brengt
en de Ene zegt tot zijn hart:
ik zal niet nóg eens
   de –rode– grond verwensen
vanwege de –rode– mens,
want de formatie van ’s mensen hart
   is kwaadaardig van zijn jonge jaren af;
ik zal niet nog eens alle leven zó slaan
   als ik heb gedaan!-

voortaan, al de dagen van het aardland,
zullen zaaiing en oogst, koude en hitte,
   zomer en winter, dag en nacht
   geen sabbat houden!