| 1 |
Zie mijn dienaar, ik ondersteun hem,
mijn uitverkorene,
in hem heeft mijn ziel behagen;
geven zal ik mijn geest over hem,
recht zal hij doen uitgaan naar de volkeren.
| |
| 2 |
Hij zal niet schreeuwen,
zal geen ophef maken,-
zijn stem niet laten horen op straat.
| |
| 3 |
Het gekrookte* Of: geknakte. riet zal hij niet breken,
een verflauwende vlaspit niet doven,-
naar zijn trouw zal hij recht doen uitgaan.
| |
| 4 |
Hij zal niet verflauwen, niet geknakt worden
voordat hij op aarde recht heeft gebracht,-
en op zijn onderricht
wachten de verste kusten.
•
| |
| 5 |
Zo heeft gezegd
de Godheid, de Ene,
die de hemelen schiep en ze uitspande,
de aarde uithamerde
en al wat uit haar ontspruit,-
adem geeft aan de gemeenschap daarop
en geest aan wie over haar voortgaan:
| |
| 6 |
ik, de Ene,
heb je met recht-en-reden geroepen
en je bij de hand gevat;
ik zal je behoeden,
je bestemmen
tot een verbond met de gemeenschap,
een licht voor de volkeren.
| |
| 7 |
Om ogen van blinden te openen,-
om wie geboeid is uit de kerker te leiden,
uit het gevanghuis
wie neerzitten in het donker.
| |
| 8 |
Ik ben de Ene, dát is mijn naam;
mijn glorie geef ik niet aan een ander,
mijn lof niet aan de gesneden beelden.
| |
| 9 |
De eerste dingen, zie zij zijn gekomen,-
nieuwe dingen heb ik te melden,
eer ze ontkiemen doe ik ze u horen!
•
| |
| 10 |
Zingt voor de Ene een nieuw gezang,
zijn lof vanaf het einde der aarde,-
gij die neerdaalt de zee op en zijn volheid,
verre kusten en wie daar zijn gezeten!
| |
| 11 |
Laat aanheffen de woestijn en zijn steden,
de dorpen waarin Kedar neerzit;
laat jubelen de ingezetenen van Sela,
vanaf bergtoppen het uitschreeuwen!
| |
| 12 |
Brengen zij glorie aan de Ene,-
melden ze aan de verste kusten zijn lof!
| |
| 13 |
De Ene, als een held trekt hij uit,
als een man van oorlog wekt hij strijdlust op;
hij schalt, ja gilt het uit,
heldhaftig gaat hij zijn vijanden te lijf.
••
| |
| 14 |
Een eeuwigheid hield ik mij stil,
zweeg ik, hield ik mij in,-
nu kerm ik als een die baart,
ik hijg en ik snuif tegelijk.
| |
| 15 |
Bergen en heuvels laat ik uitdrogen,
al hun groen doe ik verdorren;
rivieren zal ik maken tot eilanden,
meren doen verdorren.
| |
| 16 |
Doen gaan zal ik blinden
langs een weg die zij niet kenden,
langs paden die ze niet kenden
laat ik hen reizen;
ik maak voor hun aanschijn
duisternis tot licht,
kronkelwegen tot een pad rechtuit;
deze woorden
zal ik doen en niet nalaten!
| |
| 17 |
Zij zullen achteruitdeinzen,
vol schaamte beschaamd staan,
die zich veilig wanen bij een gesneden beeld,-
die tot gietwerk zeggen:
jullie zijn ons goden!
••
| |
| 18 |
O doven, hoort,-
o blinden, kijkt op om te zien!
| |
| 19 |
Wie is er blinder dan mijn dienaar
en zo doof als mijn bode die ik zend?-
wie zo blind als hij
die tot vrede is gebracht,
zo blind als de dienaar van de Ene?
| |
| 20 |
Je hebt vele dingen gezien
maar niets bewaard,-
men had oren geopend maar hoorde niet.
| |
| 21 |
Het heeft de Ene behaagd
ter wille van zijn gerechtigheid,-
het onderricht groot te maken
en te verheerlijken.
| |
| 22 |
Maar nu is het een gemeenschap
geplunderd en beroofd,
allen zitten in holen verstrikt,
in gevanghuizen verscholen,-
ze zijn tot roofbuit geworden
en niemand die redt,
tot plundergoed en niemand die zegt:
geef terug!
| |
| 23 |
Wie onder u neemt dit ter ore,-
merkt het op en hoort voor later?
| |
| 24 |
Wie heeft Jakob
aan plundering prijsgegeven,
Israël aan rovers?,
is het niet de Ene?-
tegen wie wij hebben gezondigd,
in wiens wegen zij niet hebben willen gaan
en naar wiens onderricht
zij niet hebben gehoord.
| |
| 25 |
Dus goot hij over hem uit
het gif van zijn toorn
en het geweld van een oorlog,-
verzengde hem van rondom
maar hij onderkende het niet,
hij stak hem in brand
maar hij nam het niet ter harte!
•
| |
