Psalm 107 (106) • Confitemini Domino. Brengt dank aan de Ene, want hij is goed, ✡
want voor eeuwig is zijn vriendschap!-

zo zullen zeggen de verlosten van de Ene, ✡
die hij uit de hand van een benauwer
verlost heeft,

en uit de landen
vergaard heeft,-
van zonsopgang, van avondland, ✡
van het noorden, van de zee.

Wie dwaalden in de woestijn,
   door een woestenij,- ✡
de weg naar een stad om te zetelen
vonden zij niet,-

hongerend,
   gekweld door dorst bovendien, ✡
tot hun ziel
in hen verkwijnde.

Zij schreeuwden toen het hun benauwd was
   tot de Ene; ✡
aan al wat hen benarde
heeft hij hen ontrukt.

Hij liet hen reizen de meest rechte weg, ✡
om te gaan
naar een stad om te zetelen.

Dat zij danken de Ene
   om zijn vriendschap, ✡
om zijn wonderen
aan Adams zonen.

Want hij heeft verzadigd
   de ziel die versmachtte, ✡
de ziel die verhongerde
vervuld met alle goed!

Die neerzaten in duister
   en schaduw van dood, ✡
in ellende en ijzer gekluisterd,

want zij hadden weerstreefd
   de gezegden der Godheid, ✡
het raadsplan des Hoogsten gehoond;

en hij verootmoedigde door veel moeite
   hun hart, ✡
zij struikelden
en geen die hielp!

Zij schreeuwden in hun nood tot de Ene, ✡
uit al wat hen benarde
heeft hij hen gered;

uit duister en schaduw van dood
   deed hij hen uitgaan, ✡
hun boeien scheurde hij los!

Dat zij danken de Ene
   om zijn vriendschap, ✡
om zijn wonderen
aan Adams zonen;

want deuren van brons, die verbrak hij, ✡
verbrijzelde grendels van ijzer!

Dwazen werden vanwege hun misstap, ✡
vanwege hun wandaden
gekweld;

van alle eten gruwde hun ziel, ✡
ze geraakten
tot aan de poorten des doods.

Zij schreeuwden in hun nood tot de Ene, ✡
uit al wat hen benarde
heeft hij hen gered;

hij zond zijn woord uit en genas hen, ✡
deed aan de groeve
hun leven ontkomen.

Dat zij danken de Ene
   om zijn vriendschap, ✡
om zijn wonderen
aan Adams zonen;

dat zij offeren offers van dank, ✡
vertellen zijn daden met jubel!

Die afdaalden, de zee over in schepen, ✡
en werk deden
op wateren vele,

zij hebben gezien de daden van de Ene, ✡
zijn wonderen
daarginds in de diepte;

hij zei het,
liet aantreden een stormwind, ✡
en die hief zijn golven omhoog;

zij klommen ten hemel,
   daalden tot oerkolken neer, ✡
in dat kwaad wankelde
hun ziel!-

zij waggelden, tolden rond als bezopen, ✡
al hun wijsheid
bleek versleten.

Zij schreeuwden in hun nood tot de Ene; ✡
uit al wat hen benarde
heeft hij hen uitgeleid;

hij strafte de storm af tot die verstomde, ✡
de golven
zwegen stil;

wat een vreugde voor hen
   dat die bedaarden ✡
en hij hen voerde
naar een haven die hun beviel!