| 1 |
Psalm 31 (30) • In te, Domine, speravi. (Voor de koorleider;
een musiceerstuk, v. David.)
| |
| 2 |
Bij u, Ene, vond ik toevlucht, laat mij niet
worden beschaamd voor eeuwig!- ✡
gij zijt rechtvaardig, doe mij ontkomen!
| |
| 3 |
Neig tot mij uw oor, kom haastig,
ontruk mij,
wees mij een versterking rotsvast,
een huis als een bastion ✡
om mij te redden!
| |
| 4 |
Want mijn steenrots
en mijn bastion zijt gij, ✡
omwille van uw naam,
wil mij geleiden, voer mij voort!
| |
| 5 |
Leid mij uit het net
dat ze in het geheim voor mij spanden, ✡
want mijn versterking, dat zijt gij!
| |
| 6 |
In uw hand beveel ik mijn geest, Ene,
gij hebt mij verlost, ✡
trouwe God!
| |
| 7 |
Gij hebt gehaat
wie waken bij nevels van niets, ✡
en ik,
ik wist bij de Ene mij veilig.
| |
| 8 |
Ik zal juichen en verheugd zijn
om uw vriendschap,
gij die mijn ellende hebt gezien, ✡
die hebt willen weten
van de benauwingen van mijn ziel!
| |
| 9 |
Gij liet mij niet sluiten
in de hand van een vijand, ✡
hebt mijn voeten gesteld in de ruimte.
| |
| 10 |
Begenadig mij, Ene,
want het is mij benauwd,
verdoft van verdriet is mijn oog, ✡
mijn ziel, mijn schoot.
| |
| 11 |
Ja, in kommer loopt af
mijn leven, mijn jaren gaan om in zuchten,-
vervallen van ellende is mijn kracht, ✡
mijn beenderen zijn verdoft.
| |
| 12 |
Door al mijn benauwers
ben ik geworden een smaad,
voor wie bij mij wonen allermeest;
een schrik voor mijn bekenden,
toen ze me zagen op de straat,- ✡
deinsden ze voor mij terug.
| |
| 13 |
Ik ben vergeten
als een dode, uit het hart, ✡
ik ben geworden
als een ding dat men verloor.
| |
| 14 |
Ja, ik hoorde wel het praten van velen,
de dreiging van rondom:
bij eensgezinde raadslag over mij ✡
zonnen zij op het nemen van mijn ziel.
| |
| 15 |
Maar ik: bij u, Ene, weet ik mij veilig, ✡
ik kan zeggen: ‘mijn God zijt gij!’
| |
| 16 |
In uw hand zijn mijn tijden,- ✡
ontruk mij
aan de hand van mijn vijanden
en aan mijn achtervolgers!
| |
| 17 |
Laat lichten over uw dienaar uw aanschijn, ✡
breng redding, gij zijt mijn vriend!
| |
| 18 |
Ene,
maak mij niet te schande,
u toch riep ik aan, ✡
schande treffe booswichten,
dat ze verstommen in de hel!
| |
| 19 |
Dat zwijgen
de lippen vol leugen, het verwaten woord
tegen wie in zijn recht staat, ✡
zo hoogmoedig, zo vol spot.
| |
| 20 |
Hoe groot is het goed
dat gij hebt weggelegd voor wie u vrezen,
hebt bereid
voor wie toevlucht zoeken bij u, ✡
tegenover
Adams zonen!
| |
| 21 |
Gij verbergt hen
in het verborgene van uw aanschijn
voor de stokerijen van een man,
laat hen schuilen in een loofhut ✡
voor het twistgeding van tongen.
| |
| 22 |
Gezegend de Ene!- ✡
want zijn vriendschap was mij een wonder
in een benarde stad.
| |
| 23 |
Ik, ik heb in mijn verwarring wel gezegd:
‘ik ben afgesneden
van tegenover uw ogen!’- maar echt,
u hoorde de stem
van mijn smeken om genade, ✡
toen ik tot u kreet om hulp!
| |
| 24 |
Hebt lief de Ene,
al zijn vrienden!-
wie getrouw zijn hoedt de Ene,- ✡
maar hij laat ruimschoots betalen
wie zich uitviert in hoogmoed.
| |
| 25 |
Weest sterk, uw hart zij onversaagd, ✡
gij allen die wacht
op de Ene!
| |