maar op het laatst is zij bitter als alsem,-
scherp
als een tweesnijdend zwaard;

haar voeten dalen neer naar de dood,-
ter helle
koersen haar schreden;

het pad ten leven zou zij anders inslaan,-
maar verdoold zijn haar voetsporen,
en zij weet het niet!-
•

nu dan, zonen, hoort naar mij,-
wilt nooit afwijken
   van de aanzeggingen van mijn mond;

houd je weg verre van haar,-
nader nooit
de ingang van haar huis;

anders geef je je glans weg aan anderen,-
   je jaren aan een meedogenloze;

anders verzadigen vreemden zich
   aan jouw kracht,-
aan jouw inspanningen
in het huis van een onbekende,

en moet je in je laatste uur grommen,-
als ten einde zijn je vlees
en wat daarin leeft,

en moet je zeggen:
hoe heb ik vermaning kunnen haten,-
en heeft mijn hart
bestraffing kunnen verachten?-

ik heb niet gehoord
   naar de stem van wie mij onderrichtten,-
en naar mijn leermeesters
mijn oor niet geneigd;

het scheelde weinig
   of ik was terechtgekomen in allerlei kwaad,-
te midden van vergadering en samenkomst!

Drink water uit je eigen put,-
beekjes
diep uit je eigen bron;

als je wellen zich de straat op verspreiden,-
over de pleinen
sloten vol water,

laat ze voor jou zijn, voor jou alleen,-
en niet voor vreemden naast jou;

moge je waterader gezegend zijn,-
verheug je
over de vrouw van je jeugd,

een hinde met liefhebbers,
   een gems vol gratie, wier tepels
   je zullen laven te allen tijde;
in haar liefde
kun je voortdurend ronddwalen;

waarom, mijn zoon, zou je ronddolen
   met een vreemde vrouw,-
de boezem van een uitheemse
omhelzen?-

want recht voor de ogen van de Ene liggen
   de wegen van een ieder,-
of hij al zijn sporen effen houdt;

zijn eigen ongerechtigheden
vangen de boosdoener,-
in de banden van zijn zonde raakt hij vast;

hij
vindt zonder vermaan de dood,-
in de overmaat van zijn dwaasheid
   verdwaalt hij!
•

Mijn zoon,
als je borg bent geworden voor je naaste,-
voor wie je vreemd is
   je handen ineen hebt geslagen,

als je verstrikt bent
   in het woord van je lippen,-
gevangen bent
in de toezeggingen van je mond,

doe dan toch dít, mijn zoon,
en red je,
nu je in de holle hand van je naaste
   terecht bent gekomen:
ga heen, geef het niet op,
en bestorm je naaste;

gun geen slaap aan je ogen,-
of sluimering
aan je wimpers;

red je, als een gazelle
   uit de hand van een jager,-
als een vogel
uit de greep van een strik!
•

Ga tot de mier, luiaard,-
zie haar wegen aan en word wijs:

zij die geen aanvoerder heeft,
   beambte of heerser,

bereidt in de zomer haar brood,-
slaat in de oogsttijd
haar eten op;

tot wanneer, luiaard, blijf jij neerliggen,-
wanneer wil je opstaan uit je slaap?-

een beetje slapen, een beetje sluimeren,-
een beetje
de handen over elkaar en nog even liggen: