| 1 |
Dan zingt Mozes met de zonen Israëls
voor de Ene deze zang;
ze zeggen veelzeggend:
zíngen wil ik voor de Ene,
want hij is hoog verheven;
het ros en zijn ruiter schoot hij in zee!
| |
| 2 |
Mijn zege en mijn muziek is de Ene:
hij is het die mij komt redden!
Híj is mijn God, ik prijs hem,
de God van mijn vader, hem verhef ik!
| |
| 3 |
De Ene is een man van oorlog;
Ene is zijn naam!
| |
| 4 |
Farao’s wagens en zijn legermacht
smeet hij in zee;
de keur van zijn driekampers,
ze werden in de Rietzee gedompeld.
| |
| 5 |
Oerkolken overdekten hen;
ze daalden neer in de diepten
zoals een steen!
| |
| 6 |
Uw rechterhand, Ene,
schittert van kracht,
uw rechterhand, Ene, verplettert een vijand!
| |
| 7 |
In een overvloed van hoogheid
legt gij néér wie tegen u opstaan;
gij zendt uw laaiende woede uit:
die verteert hen als kaf!
| |
| 8 |
Door de stormwind uit uw neusgaten
stuwden watermassa’s op,
stromen zijn blijven staan als een dam;
verstard zijn oerkolken
in het hart van de zee.
| |
| 9 |
Een vijand zei wel
‘ik jaag na, haal in, deel buit,
verzadig aan hen mijn ziel,
ontbloot mijn zwaard,
mijn hand zal hen onterven’-
| |
| 10 |
gij hebt geblazen met uw stormwind
en de zee heeft hen overdekt;
ze zonken weg als een stuk lood
in watermassa’s vol geweld.
| |
| 11 |
Wíe is als gij bij de goden, Ene!
Wie is als gij?- verheerlijkt in het heiligdom,
gevreesd in lofzangen,- die een wonder dóet!
| |
| 12 |
Gij strekte uw rechterhand uit:
aarde verzwolg hen.
| |
| 13 |
Gij leidde in uw vriendschap
deze gemeente, en hebt die verlost,
door uw kracht voortgeleid
naar de weide van uw heiligdom!
| |
| 14 |
Dat hoorden mensengemeenten
en sidderden!
Kramp beving
Filistea’s gezetenen.
| |
| 15 |
Tóen waren de vorsten van Edom ontzet,
de goden van Moab:
een beving heeft hen bevangen;
daar wankelden
al Kanaäns gezetenen!
| |
| 16 |
Er valt over hen ontzetting en angst,
door de grootheid van uw arm
worden ze star als steen,-
zolang oversteekt: uw gemeente, Ene!,
zolang oversteekt de gemeente
die gij hebt verworven.
| |
| 17 |
Gij doet ze komen
en plant ze in het bergland, uw erfdeel,
standplaats voor uw zetel,
gij hebt dat bewerkt, Ene!-
een heiligdom,
mijn Heer,
hebben uw handen tot stand gebracht!
| |
| 18 |
De Ene zal koning zijn
voor eeuwig en immer!
| |
| 19 |
Want gekomen is Farao’s paard
-met zijn wagens en ruiters- in de zee:
en terugkeren laat de Ene over hen
de wateren van de zee;
en Israëls zonen zij gegaan
over het droge, onder in de zee!
•
| |
| 20 |
Dan neemt Mirjam, de profetes,
de zuster van Aäron,
de trommel in haar hand,
en trekken alle vrouwen achter haar uit
met trommels en met fluiten.
| |
| 21 |
Mirjam heft voor hen aan:
‘zingt voor de Ene want hij is hoog verheven,
het ros en zijn ruiter schoot hij in zee!’
••
| |