Hooglied

Lied der liederen, voor Salomo.

Hij kusse mij
met de kussen van zijn mond,-
want jouw liefkozingen zijn zoeter dan wijn;

de geur van je oliën is zachter
dan alle balsems,
uitgegoten olie is je naam;
daarom hebben de meisjes je lief!-

trek mij mee, jou achterna, laten we rennen,-
laat mij komen, o koning, in je kamer:
we zullen juichen en ons verheugen in jou,
dronken van je liefkozingen,
   erger dan van wijn;
terecht hebben ze je lief!-
••

zwart ben ik, maar prachtig,
dochters van Jeruzalem!-
als de tenten uit Kedar,
als Salomo’s tapijten;

ziet mij er niet op aan
   dat ik zo zwart ben,
dat de zon mij heeft beschenen:
de zonen van mijn moeder
   zijn laaiend tegen mij geweest,
hebben mij bewaakster
   van de wijngaarden gemaakt,
dus kon ik mijn eigen wijngaard
   niet bewaken;

mijn ziel heeft je zo lief,
meld mij dan
waar jij de schaapjes weidt,
waar je ze in de middaghitte neervlijt!-
want waarom zou ik gesluierd ronddolen
bij de kudden van je makkers?

‘Als je het niet weet,
o schoonste onder de vrouwen,-
trek dan uit,
volg de sporen van het wolvee
en weid je geitjes
bij de hutten van de herders!’
••

‘Met de merries voor Farao’s wagens
vergelijk ik jou, mijn vriendin;

prachtig staan je kaken tussen de kettingen,
rijst je hals op uit de parelsnoeren;

laten we kettinkjes van goud voor je maken
met stipjes zilver erin!’

Zolang de koning aan zijn ronde tafel zat
gaf mijn nardus zijn geur;

een bundeltje mirre is mijn liefste mij,
tussen mijn borsten zal hij overnachten…

een tros hennabloemen is mij mijn liefste,
in de wijngaarden van Een Gedi!
••

‘Zie, je bent mooi, mijn vriendin,
zie, je bent mooi, je ogen zijn als duiven!’

Zie, je bent mooi, mijn liefste, ja lieflijk,
ja ons rustbed is het frisse groen:

ceders zijn de balken van ons huis,
cipressen onze daksparren!-