Hooglied

‘Waarheen is je liefste gegaan,
o schoonste onder de vrouwen?-
waarheen heeft je lief zich gewend?-
mét jou zullen wij hem zoeken!’

Mijn liefste is afgedaald naar zijn hof,
naar de bedden vol balsem,-
om in de hoven te weiden
en er leliën te plukken;

ik ben van mijn liefste
   en mijn liefste is van mij,
de herder die daar weidt tussen de leliën!
••

‘Mooi ben je, mijn vriendin, als Tirtsa,
prachtig als Jeruzalem,-
schrikwekkend ook als vliegende vaandels!-

wend je ogen van me af,
want die hébben me al zo verontrust…;
je haar is als een kudde geitjes
die neergolven van de Gilead;

je tanden zijn als een kudde ooien
die zijn opgeklommen uit de wasplaats,-
alle met tweelingen,
kinderloos is er bij hen géén;

als een open granaatappel is je keelgat,
door je sluier heen;

ik kan zestig koninginnen hebben,
tachtig bijvrouwen,-
en maagden zonder tal,

maar de enige echte is zij,
   mijn duifje, mijn volmaakte,
de enige is zij ook voor haar moeder,
een stralende dochter is zij
   voor haar die haar baarde;
toen jongedochters haar zagen
   prezen zij haar zalig,
koninginnen en bijvrouwen
   zongen haar lof;
••

wie is zij die daar neerblikt als de dageraad,-
schoon als de blanke maan,
stralend als de gloeiende zon,
schrikwekkend ook als vliegende vaandels?’
••

‘Naar de notenhof daalde ik af
om de bloesems aan de beek te bezien,-
om te zien of de wijnstok al uitbotte,
de granaatappels al bloeiden;

ik wist van niets,
mijn ziel, je hebt mij gezet
op wagens van een manschap van adel!’